Modlitwa wstawiennicza niesie ze sobą wiele łask. Trzeba pamiętać, że nie wiąże się ona z żadnym magicznym spełnianiem próśb i życzeń. Jej skutkiem jest nie tylko uzdrowienie fizyczne, czy psychiczne, ale przede wszystkim głęboka przemiana serca, nawrócenie uczynione mocą Pana Jezusa.

Modlitwa wstawiennicza jest darem Ducha Świętego. “To sam Duch Święty przyczynia się za nami w błaganiach zgodnie z wolą Bożą” (Rz 8, 26-27). Modlić się wstawienniczo oznacza równocześnie jednoczyć się z Chrystusem Zmartwychwstałym, który “żyje i wciąż wstawia się za nami” do Ojca (Hbr 7, 25). “Chrystus bowiem wszedł do samego Nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga” (Hbr 9, 24).

Jest to zatem modlitwa o charakterze prośby, w której jedna osoba lub grupa osób wstawia się do Boga za drugim człowiekiem. Jest to najbardziej bezinteresowna modlitwa prośby, ponieważ jest błaganiem Boga o łaski dla innych osób, czasem zupełnie nieznanych.

Modlitwa wstawiennicza obecna jest w Kościele od jego początków. Wymownym tego świadectwem są m.in. pisma Ojców Kościoła. W tekście pochodzącym z II wieku, autorstwa św. Justyna, będącym najstarszym zachowanym opisem chrztu, czytamy: “My tedy po udzieleniu kąpieli temu, który uwierzył i do nas się przyłączył, prowadzimy go na miejsce, gdzie gromadzą się bracia, by wspólnie modlić się za siebie”. Liturgiczne teksty Mszy św. pochodzące z przeszłości również obfitują w wezwania wstawiennicze. Już w IV wieku podczas liturgii Mszy św. modlono się za żywych i zmarłych. W trakcie przygotowania darów ofiarnych diakon odczytywał ich imiona z tabliczek powleczonych woskiem, które nazywano dyptykami. Śladem modlitwy za siebie i innych jest również zachowane do dzisiaj w liturgii prastare greckie wezwanie Kyrie eleison. We współcześnie sprawowanej liturgii Eucharystii, jak również w obrzędach sakramentów często można usłyszeć wstawiennicze wezwania modlitewne.